Kabil and Habil Short story by: Simko Ahmed 2018 Based on a real story Edited by Mark Phillips
The boat was just like an old man carrying a very heavy load, burdened with refugees, laden with dreams and hopes destined to never come true. It was like Noah’s Ark but the only difference was that this one would carry people to their deaths not to life. The Mediterranean waves were like a sleeping snake waiting for the right time to snatch a victim’s soul. So many people packed together, each with their own story. The tired and broken boat was moving just like Atlas carrying the world’s pain on his shoulder. For most of them this was a journey of hope, the hope to reach paradise, their own personal paradise, far from the sad lands that they were leaving behind them. The captain of that broken, overloaded boat was a smuggler called Hiewa. Hiewa means hope in the Kurdish language, but there was little hope to be seen in his eyes. He was riddled with fear and worry, just as if he were a hostage in an ISIS prison. He was smoking deeply and running around and shouting, “this boat is over loaded, it can’t carry all of us! Please throw away your bags and water containers. Do you realise we are all on the same boat? Do you know what that means? That means we all dies together, or arrive together. If you don’t want to sink and become food to the fish throw your bags and extra load away!” He snatched a bag from a young man, trying to throw it away into the hands of the sea. The young man cried and shouted, “Please don’t! I have thrown away everything I had. I’ve lost the letters of a lover I may never see again. I’ve even sacrificed my medication. The only thing left in my bag is my dead mother’s photograph, the only one I ever had, if you throw that away then her face might fade away and we may never recognise each other ever again. Hiwa, in a fury shouted, “Do you value some damn bag and photos over your own life and the lives of the rest of us?”
The young man soaked and desperate yelled back, “Why don’t you throw away that dead boy!” He pointed to a terrified, emaciated young woman who was clutching her twin boys, one in each arm. The boy screamed “the one in her left hand has been dead for the last three days. Throw him away, he will only start smelling!”
The young woman like an octopus hiding from the hunter’s net, squeezing herself into the corner with her two sons, dead Qabil in her left arm and exhausted half alive Habil in the other. Pleadingly she screamed back, “Please don’t, he’s not dead, I swear he sucked my breast last night when the stars were smiling on us and the moon is my witness. He appeared in my dreams saying, mother never let me go, I’m scared of the deep oceans, never leave me here if you do, we might never find each other’s again”. She kept screaming as everyone listened to her voice mingling with the sound of the waves. She continued “my son was always afraid of the water even in the swimming pool, if anybody comes close to me and tries to take my child I will bite him like a snake”. She kept Qabil close her heart making her left breast a pillow for him.
Jian with her twin boys laying on the back of the exhausted boat facing the stars, the night like a big crow extending her black wings, the boat was tired and the exhausted passengers falling a sleep one crushed against the other like shish kebabs on a grill.
Hungary Habil trying to suckle his mothers right breast but nothing was coming out. At the same time the left breast was like a spring river of milk making a line around the mouth of the dead brother. Little Habil was jealous of his brother with his little wet tired head trying to reach the source of the milk and life. Jian changed their positions thus hungry Habil could suck on her left breast.
Nights in the oceans are different from on land, the stars look different from what she saw when she was talking to them while dozing on her roof bed back home. The water should feel like our home where we all were born, and where life began, here where Adam and Eve’s lives began. This creature that is called Human left the water and poisoned the land. Wasn’t the land better without us? We all run away from the cruelty of our fellow humans, we destroyed our lands and made it harder for the other species to live in peace.
Here you see that hopeless boat sailing toward the bank of hope, wanting to leave hell and reach paradise. Are our visions of paradise ever the same? We keep making hell out of our land for the sake of a paradise. Now all those lives on the back of that tired creaking boat are sailing toward hope, toward peace and streams. Will they make it, or will their dreams be buried beneath the blue oceans of Father Mediterranean?
In the deep night when tired passengers’ snoring was mingling with the waves of the ocean, Hiewa with his friend came sneaking to grab the bags of the passengers and throw them away to the sea one after the other. When he arrived to the mother and her twins, he whispered to his friend, “which one is the dead boy?”
His friend replied quietly, “the one who’s pillow is her left breast and close to her heart”.
Hiwa grasped the hand of Habil and threw him away to the ocean.
The tired boat was still moving in the waves of the sea like snakes mixed with passengers snores like a symphony of death Sailing toward paradise. Do you think their paradise is the same as ours?
End
قابیل و هابیل کورتە چیرۆك نووسینی : سمکۆ ئەحمەد ۲٠۱۸ ڕووداوی ئەم چیرۆکە ڕاستەقینەیە
بەلەمێکی ماندوو بە چەشنی پیرە مێردێکی شەتەك کە وەك ئەتڵەس جیهانی بە کۆڵ هەڵگرتبێت . یان ئەمە کەشتی یەکەی نوحەو بەس ئەمجارەیان لە باتی ڕزگار کردن ، سەرنشینەکانی بەرەوە مەرگی حەتمی دەبات؟ شەپۆلە ووردەکانی دەریای ئینجە بە خۆیان و ماسی یە ووردەکانی ختووکەی مەرگی ئەو بەلەمە شەکەتەیان دەدا. کەژاڵ کە هیچ شتێکی لە کەژاڵ نە دەچوو وەکو قرژانگێك لە ترسی تۆڕی ڕاوچییە گریکەکان لە سووچێکی بەلەمەکەیا خۆی گرمۆڵ کردبوو قابیل لە دەستی چەپی و هابیل لە دەستی ڕاستی بە ماری دەستەکانی وەکو لەفە پێچابوونەوە .
هیوای قاچاخچی کە هیچ هیوایەك لە چاویا بەدی نە دەکرا ترساو وەکو نێچیری دەستی داعش بێ ئارام مژی بە جگەرەکەیدا دەکردو و هاواری دەکرد: جانتاکانتان فڕی بەنە دەریاوە دەنا هەموو غەرق دەبین ، بیرتان نەچێ هەموو لە سەر یەک بەلەمین ، یان هەموو پیکەوە دەمرین یان پیکەوە دەگەینە بەهەشتەکەی ئەوان .
ئەم گەشتە گەشتی گەیشتن بە بەهەشت بوو ، ئەو دەریایە پردی سیرات بوو تەنها ڕیگای بەرە و بەهەشت بوو بۆیان. تۆ بڵێی بەهەشتەکەی پێغەمبەرەکەی ئەوان باسی کردوە هەر هەمان بەهەشتەکەی دینەکەی ئەمان بێت ؟
هیوای توڕە پڕی کرد بە جانتای کوڕێکی گەنجا تا فڕێی باتە دەریاکەوە
* تۆ خوا نەکەی بەس رەسمەکانی دایکمی تیا ماوە شتەکانی ترم هەمووی فڕیداوە هەتا نامەی عەشقەکانم ، دەرمانەکانم. بەس تو خوا دایکم بەس لەو رەسمانەیا ماوە ، گەر فڕێی دەی ئەترسم کاڵ بینەوە و ئیتر یەکتر نەناسینەوە.
* ئیوە بۆ تێ ناگەن ژیانی خۆتان و منیش دەخەنە خەتەرەوە بۆ چەند جانتایەکی حیز؟
کوڕە گەنجەکە ڕووی لە هیوا کرد و ووتی: ئەی بۆ ئەو مناڵە مردووەی ئەو ژنە فڕی نادەن وا سێ ڕۆژە مردووە و لەسەر دڵی خۆی ناکاتەوە؟ ئائا یەکێك لە دوانەکە وا سێ ڕۆژە نوتقی نەیاوەو چاوەکانی وەکو بەختی خۆمان داخراون کەسمان نیگایەك یان نوزەیەکیمان نەبینیوە ، بەخوا ووردە ووردە بۆگەنیش دەکا گەر لێی گەڕێن .
کەژاڵی پڕترس : نا توخوا نەکەن بەخوا نەمردووە دوێنێ شەو گۆی مەمکی چەپی مژیم .بەخوا ماوە ، لە خەویشما پێی ووتم . دایە گیان فڕێم نەدەنە دەریا دوایی نامدۆزنەوە ، بیرت چوو من لە ئاو دەترسم خۆ لەسەرچناریش توخنی ئاوەکە نە دەکەووتم. مەگەر منیشی پێوە فڕێ دەن دەنا هەر کەسێك توخنمان کەوێ وەکو قڕژانگ پێوەی ئەدەم. قابیل ترپەی دڵمەوە لە نیوان دڵی من و لێوی ئەو تەنها یەک مەمك هەیە ئەویشم کردۆتە سەرین بۆی.
کاتێك شەپۆلەکانی مەرگ ختوکەی ئەو پیاوە پیرە شەکەتەکە دەدەن ، ترس باڵی تەڕی ڕادەکێشا بەسەر بینایی هەموو سەرنشینەکانی نیوان بەهەشت و جهەنەم، شەوەزەنگی دەریا لە شەوە زەنگی ووشکانی ناچێت. ئاخر خۆ هەموو لە ئاوەوە هاتووینەتە بوون بۆ ئەم ئاوە هێندە ترسناکە بەم شەوە؟ شەپۆلەکانیش پێ دەچی ماندوو بووبن بە درێژایی ئەو ڕۆژە لە مارێکی مت بوودەچوون لە دووی فرسەتێك بگەڕێن کە بێ دەنگ سەرنشینێك یان جانتایەکی پڕ خۆزگەیان ڕاپێچی ئەو مەملەکەتە بکەن کە ژیان لێوەی درووست بوو . مەملەکەتی کرمەکانی ئادە م و حەوا، ئەم کرمانە هەر لەدەریا بمانایە باشتر نەبوو؟ لەگەڵ خۆیانا ئەم هەموو شەڕ و نەهامەتیانەیان بۆ هێنایە سەر ووشکانی، ووشکانی بێ مرۆڤ باشتر نەبوو؟ ئەم مەخلووقە دووپێ یە چی بوو درووست بوو ؟ووشکانی نەك هەر بۆ خۆی بەڵکو بۆ هەموو زیندەوەرەکانی تریش کردە جهەنەم. ئەوەتا گشت سەرنشینەکانی سەر ئەم بەلەمە هیلاکە بەرەو بەهەشتەکەی ئەوان دەڕۆن لە دەستی هاو ڕەگەزەکەی خۆیان ڕادەکەن و ڕێگایی هات و نەهاتیان هەڵبژاردوە.
کەژاڵ چاوەماندوەکانی بڕیبووە ئەستێرەکان ، ئەم ئەستێرانە هیچیان لەو ئەستێرانەی لای خۆمان نەدەچوو کەشەوان لە سەربان بە دەم وەنەوزەوە قسەی لەگەڵ دەکردن، هابیل مەمکی راستی دەمژی بۆ بۆنی دڵۆپێك شیر هیندەی موعتادێك کە تلیاکی لێبڕابیت نا ئارام بوو. خودایە بۆ مەمکی ژێر سەرینی قابیلی مردوو هێندە شیری تیا بوو ؟ . دەتووت کانی بەهارە و دەیەویت بە پەلە ئاو بگەینیتە گوڵە نیوە مردووەکان؟ تۆ بڵێی خوداش بیەوێت بە بۆنی ئەو شیرە رۆح بێتەوە بەر قابیل و بڵێ دایکە چیتر مەگری ئەوە نی یە زیندووم و لە هەموو نێرێکی تری ئەم دونیایە مەمکەکانتم خۆشتر دەوێ؟ هابیلی برسی وەکو ئیرەیی بە برا دوانەکەی ببات بەسەرە خرە تەڕو ماندوەکەی خۆی گەیاندە سەرچاوەی کانی شیر. دەڵێن لە بە هەشت ڕووباری شیر هەیە ئەویش دەیویست بە بەهەشتی خۆی بگا. دایکیان ئاڵوگۆڕی پێ کردن هابیلی برسی خستە سەرلای چەپ و قابیلی مردووی نا بە مەمکی وووشك بوی لای ڕاست.
سیحری شەوگار قوڵەو ئەستێرەکان چاو لە دەریا دادەگرن و کەژاڵ و دوانەکەی لەگەڵ سەرنیشنە شەکەت و تینوو برسیەکانی تردا لە نێو کپی شەوو دەریادا نغرۆ ی خەون بوون.
هیوای بێ هێوا و دوو هاوڕێ کەی بە خشپە هاتن وەکو دوو ئاسکی ترساو و برینداری ڕزگار لە کەڵبەی پڵنگ دەیانویست نێچیرێکی تر بدەنە دەست پڵنگ و خۆیان ڕزگار بکەن بەناو سەرنشینە ماندوو و شەکەتە نووستوەکاندا دەگەڕان و یەك یەك جانتاکانیان لە باوەش دەردەهێنان و یەکسەر بۆ قولی مشتی دەریا فڕێیان دەدا.
هیوا کە گەشتە سەر کەژاڵ و دوانەکە بە چرپە ووتی کامیان مردوەکەیە ؟ دوانەکەی تەنیشتی بە چرپەو پێکەوە ووتیان ئەوەی سەرینی مەمکی چەپە و لە دڵی یەوە نزیکە! هیواش پڕی کرد بە پەلی هابیلاو وکو جانتاکان فڕێی دایە نێو سینەی دەریا ،کە وەکو ئەژدیهایەکی برسی دەمی داچەقاندبوو .
بەلەمی پیر هێدی هێدی دەڕۆیشت و شەوە زەنگ باڵی خامۆشی ترسناکی هاویشتبوو بە هەموو لایەکدا تۆ بڵێی بەهەشتەکەی ئەوان هەر بەهەشتەکەی ئێمەش بێت؟
کۆتایی